Review: Last Night on Earth

Hoeveel spellen laten een pastoor rondrennen met een kettingzaag? Of laten je de shakespeareaanse tragedie van de laatste uurtjes van een high school quarterback en de high school sweetheart beleven, voordat ze door zombies opgevreten worden?

Last Night on Earth doet dat, en veel meer.

Last Night on Earth (2007) is een reliek uit de tijd dat zombies nog cool waren. Van toen The Walking Dead nog niet eens op tv bestond (en nog niet vervallen was tot een oersaaie soap) en je vooral naar John Romero-films moest kijken om goede zombiefilms te zien. LNoE is gemaakt door de broers Hill en wordt uitgegeven door Flying Frog Productions. Flying Frog staat bekend als een uitgever die glossy, overgeproduceerde spellen uitbrengt, zonder veel acht te slaan op de spelmechanieken. En wij vinden die spellen geweldig. Je kan het trouwens met 2-6 spelers spelen. Eén of twee spelers spelen de zombies en de rest de overlevenden die waarschijnlijk... hun laatste nacht op aarde ondergaan. Padum-tsj.

Het landhuis wordt bestormd door zombies, is dit Left 4 Dead?

Alles in LNoE draait om de dobbelstenen die het thema ondersteunen. Het is dan ook echt een ameritrash bordspel (thema is belangrijker dan spelmechanieken). Het spel valt ook op omdat alle afbeeldingen op de kaarten gefotografeerd zijn. Flying Frog heeft speciale fotoshoots gehouden en het resultaat is de artwork op alle kaarten. Het ziet er allemaal uit als een slechte B-film. En dat is precies de bedoeling.

LNoE is een spel dat we een verhalenmachine noemen. Je moet het spel niet serieus

nemen, het grootste deel van je plannen wordt genadeloos vernietigd door de worp van je dobbelsteen. Just roll with it is bijna letterlijk te nemen. Dat de dobbelsteen voor jou slecht uitvalt, maakt voor potentieel hilarische momenten. Zie je die zombiehorde? Gooi je een dynamietstaaf toch? Prima, maar je rol is zo slecht dat de dynamietstaaf bij Billy, het zoontje van de sheriff belandt. Billy is sindsdien niet meer gezien, ook niet als zombie.

Hoe het werkt

Voordat je het spel start kies je één van de scenario's die bepalen hoe de teams het spel winnen. Deze zitten vol herkenbare scènes: vul de track met gasoline en vlucht, verdedig het landhuis tegen de zombies en andere setpieces die regelrecht uit goede (en vooral slechte) zombiefilms komen.

Iedere ronde plaatsen zombiespelers nieuwe zombies in het spel (het aantal ligt uiteraard aan je dobbelworp), deze zombies worden bewogen en er wordt eventueel een poging gedaan hersenen te eten. Aan het einde van de beurt mag een zombiespeler zijn hand aanvullen tot het kaartenlimiet. En die kaarten spelen lekker in op horrorclichés. Dan speel je als zombiespeler een kaart waardoor de jongeren in de partij rebels worden vanwege teen angst. Of je speelt als een mannelijke en vrouwelijke overlevende op hetzelfde gebied staan de kaart met de quote "This could be our last night on Earth". Dan mogen ze de volgende beurt niets meer doen, omdat ze even intens op elkaar gericht zijn. Helemaal gênant als je deze kaart speelt op de sheriff en de high school sweetheart Sally. Uiteraard is Father Joseph immuun voor dit soort verlokkingen (nee serieus, de katholieke priester is immuun voor seks in LNoE).

De zombiespeler krijgt de leukste kaarten

Dan mogen de mensen bewegen of, als ze in een gebouw staan, spullen verzamelen. De hoeveelheid dat je beweegt ligt uiteraard aan je dobbelsteenworp. Dat kan bijzonder ergerlijk zijn als je slecht rolt. Leuker is het om naar spullen te zoeken. Weinig dingen zijn zo mooi als Father Joseph die een kettingzaag vindt. Of de jock die een baseball bat vindt en helemaal los gaat op de zombies. Mooi thematisch.

Vechten is vrij simpel. Mensen rollen twee dobbelstenen, waarbij de hoogste rol telt. De zombies rollen er maar één per zombie, omdat ze toch al een beetje vergaan zijn. Degene die de hoogste rol heeft, wint. Maar een zombie dood je niet zo maar zonder wapens. Een mens moet dan én hoger rollen de zombie en twee gelijke resultaten op de dobbelstenen gerold hebben (bijvoorbeeld 2 x 6). Als mens wil je dus zo snel mogelijk wapens vinden om zombies om te leggen. Afstandswapens zijn daarbij zeer handig omdat je dan niet hand-tot-hand gevechten hoeft te doen, tot grote ergernis van de zombiespeler. Maar hij of zij gaat lachen als je na het neerschieten van een zombie moet rollen voor of je nog munitie hebt en een één rolt, want dan ben je out of ammo. Dan is het huilen.

Leuk en frustrerend

LNoE is leuk omdat het thema zo goed tot zijn recht komt. Het voelt alsof je in een slechte B-film zit. De vormgeving van het spel is fantastisch fout. De dingen die gebeuren in het spel passen in het genre van de films. Dit spel speelt alles behalve competitief. Dat moet niet je focus zijn bij dit spel. Nagenoeg iedere actie die je onderneemt is afhankelijk van de dobbelsteen. Als je daarmee kan leven, dan heb je een leuke verhalenmachine voorhanden. Kan je dat niet waarderen, dan is dit waarschijnlijk een verschrikkelijk spel voor je.

Voor wie is het?

- Voor als je Romero-zombies kan onderscheiden van 28 days later zombies - Voor als je ganzenbord met zombies en wat meer opties een interessant idee vindt. - Voor als kettingzagende priester jouw ding zijn

Voor wie is het niet? - Voor als dobbelstenen werpen jouw idee is van de hel

- Voor mensen die menen dat zombies al in de jaren '70 een langzame dood hadden moeten sterven