Review: Babel

Babel (2001) is het enige spel van de theoloog Uwe Rosenberg dat we leuk vinden. Normaal houden spellen van Rosenberg zich bezig met het aanleggen van weidegronden, het plaatsen van beestjes en het verschuiven van fiches en houten blokjes. Best wel saai, maar er zijn een hoop mensen die Rosenberg beschouwen als de messias van bordspelland (in de toekomst zullen we hier een fan van Rosenberg aan het woord laten). Dus toen we het spel voor 7,5 euro konden kopen, hebben we het risico genomen.

Spellen van Rosenberg noemen we masturbeerspellen (ja, ook Feast for Odin en Agricola). Je bent vooral met jezelf bezig en wil vooral niet gestoord worden door anderen. Er zit als gevolg weinig tot geen interactie met andere spelers in Rosenbergs spellen. Zijn werken zijn voor een speciaal type persoon besteed.

Maar hoe kan het zijn dat Babel dan een van onze favoriete spellen voor tweespelers is? Goede vraag. Komt dit door de invloed van de tweede designer, Hagen Dorgathen? We weten het niet. In tegenstelling tot Rosenbergs andere spellen ben je bij Babel continu met elkaar bezig. Iedere actie heeft een agressieve intentie. Om Babel te winnen, dienen spelers hun tempels zo hoog mogelijk te bouwen. Als iemand een puntenwaarde van 15 bereikt, wint die het spel zolang het puntenaantal van de tegenstander onder de 10 blijft. Haalt één de 15 en de ander heeft meer dan 10 punten, dan volgt een spannende fase van sudden death. Spelers bouwen hun tempels van niveau 1 tot en met 6. Om dat doel te bereiken verzamel je meerdere historische volkeren bijeen (Soemeriërs, Hettieten, Perzen, Meden en Assyriërs). Deze volkeren hebben allemaal eigen eigenschappen die jou een voordeel geven ten opzichte van je tegenstander. Zo laten Perzen je een tempelniveau overslaan en vernietigen Assyriërs iemands tempel. Iedere actie is pijnlijk voor de tegenstander. Het spel is goed omdat het altijd spannend blijft: Blijf ik in de race? Wat doet mijn tegenstander? Oh shit, oh shit, ze gaat mijn tempel slopen.