Megagames (en onze ervaringen)
- Jeu
- 9 jan 2020
- 4 minuten om te lezen
Er zijn spellen die je niet zomaar uit de kast pakt. Spellen waarvoor je hele zalen voor moet afhuren en waarbij tientallen, zo niet honderden spelers door de zaal heen lopen en rennen. Vandaag schrijft Bij gebrek aan beter over megagames. Ook wij hebben meegedaan aan een megagame en graag delen we onze ervaringen.
Megagames bestaan al lang, maar het is onduidelijk sinds wanneer ze al gespeeld worden. Ze worden gebruikt als grootschalige simulatietrainingen voor diplomaten en legerofficieren. Pas rond de jaren '80 worden ze gespeeld door hobbyisten (de échte bureaustoelgeneraals) en zijn de thema's veel breder geworden dan enkel het simuleren van realistische of historische scenario's. Zo zijn er nu veel megagames met een fantasy of science fiction thema. De meest bekende is Watch the Skies, waarbij aliens de aarde invallen en er teams diverse landen spelen, óf de aliens. Zeg maar, X-com met zijn honderden.
Teams
Als team heb je meestal een eigen tafel of lokaal. Deze plek is jullie hoofdkwartier en daar zullen jullie andere spelers van andere partijen ontvangen. Megagames zijn interessant omdat er veel teams participeren met allerlei eigenbelangen. In onze laatste megagame werd Gallië bedreigd door de legioenen van Caesar. Wij waren onderverdeeld bij de Gallische stammen, maar die waren zeker geen eenheid. Sommige Gallische stammen spanden samen met Caesar tegen ons (net zoals in het echt gebeurde), om die lekkere pecunia maar te vangen.
Naast de teams vind je vaak ook nog 'neutrale' partijen die tussen de teams lopen. Denk aan een journalist, handelaren, of een bard die de partijen voorziet van (bewust verkeerde) informatie. Deze rollen oefenen veel invloed uit op het verloop van het spel en vragen erom dat je met iedereen contacten onderhoudt. Door het verspreiden van roddels en leugens kan je bondgenoten tegen elkaar opzetten en dat is misschien wel het leukste dat je kan doen bij een megagame. Fake news werd een Gallisch begrip.
Casting Om een megagame te spelen moet je je een flinke tijd van tevoren aanmelden. Want de organisatoren moeten de rollen 'casten', niet zoals bij een film, maar ze vragen wel naar je ervaringen met eerdere megagames of bordspellen en roleplaying games. Meestal kan je van tevoren voorkeuren opgeven, dat je vriendengroep bijvoorbeeld in één team terecht komt.
Hoewel we ons als groep opgaven en de voorkeur hadden als groep mee te doen, werden we anders ingedeeld. Jammer, maar dat bood ook kansen, want zo zagen we het spel vanuit meerdere oogpunten.
Onze groep bestond uit vijf man. Drie van ons kwamen terecht bij twee verschillende Gallische stammen. De andere twee hadden een neutrale rol. Er was een Gallische bard die in stijl door de zaal liep (met een overduidelijke neppruik en een gestreepte broek), terwijl uit zijn Bluetooth-speakertje continu bardische liederen klonken. Dat werkte iedereen op de zenuwen. De laatste was de Romeinse handelaar, die zo rijk en machtig werd dat hij uiteindelijk Caesars rol overnam (nadat Caesar door de Gallische stammen verjaagd was).
Scheidsrechters?
Een megagame onderscheidt zich van bordspellen door de inzet van scheidsrechters (umpires) die vaak met z'n allen control genoemd worden (Dungeons & Dragons-veteranen zullen de rol van Dungeon Master hierin herkennen).
Meestal is er bij een megagame een opperscheidsrechter die het gehele spel overziet. Verder heeft ieder team een scheidsrechter die verschillende uitkomsten bepaald. Dán zijn er nog losse scheidsrechters aanwezig bij individuele onderdelen (zoals de wereldkaart waarop gespeeld wordt). Het control-team is naar verhouding met het totaal spelers erg groot. De scheidsrechters hebben een grote verantwoordelijkheid en en voor de individuele spelers kan een spel vallen of staan door een goede of slechte scheidsrechter.
Onze ervaring met de scheidsrechters is gemengd. Een Gallisch team had een goede scheidsrechter. Het andere team had een verschrikkelijk slechte umpire. Deze persoon had zich duidelijk niet ingelezen in de regels en deed nauwelijks iets behalve genieten van zijn 'aanzien' als scheidsrechter. Hij zat de bijna het gehele spel achterover op zijn stoel waarbij zijn forse buik onder zijn te kleine shirt uitviel, terwijl hij het paardenstaartje op zijn hoofd onderhield met zijn handen. We hadden te maken met de stereotype keldernerd.
Op een van de weinige momenten dat hij iets zei, vertelde hij dat de menigte iemand met tomaten bekogelde. Want Gallië staat bekend om de tomatenteelt die 1600 jaar later pas naar Europa kwam. Hij was zó slecht op de hoogte van de regels (spelers moesten hem corrigeren en op de handleiding wijzen) en weinig betrokken met het spel dat dit Gallische team allerlei zaken misliep die andere teams wel kregen. Niet leuk voor onze mensen.
Families
Megagames worden vaak ingedeeld in twee varianten. Operationele en politieke megagames. Operationele megagames maken spelers onderdeel van hiërarchische organisaties. Deze spellen gaan vaak over legers waarbij iedere speler een plaats in de hiërarchie heeft. Zij hebben vaak veel regels om de structuur te behouden. Politieke megagames hebben vaak lossere regels en richten zich meer op sociale interactie en wat lichte role play.
In onze ervaring liep de role play in Gallië ietwat uit de hand. Aan het einde van de megagame werd een van onze chiefs opgeofferd door een druïde. Dit toneelstukje zou voor menig LARP-speler al te tenenkrommend zijn. Toen het voorbij was, stonden wij achterin de zaal, klaar om de zaal te evacueren.
Bovenstaande video van Shut Up & Sit Down is de ideale primer om te uit te vinden of je het leuk lijkt een megagame te spelen.
Megagames in de Benelux
Megagames worden vooralsnog vooral in de Angelsaksische wereld georganiseerd. In Nederland is Stichting Megagames Nederland actief. Zij organiseert grofweg één à twee keer per jaar een megagame. Als je interesse hebt om een keer mee te doen (zonder een vliegreis en hotelovernachting te hoeven boeken) is deze stichting de beste en enige optie. In 2020 organiseert zij een megagame met feodaal Japan als setting.
Flinke onderneming Het spelen van een megagame is dus een hele onderneming. Je moet als speler normaal gesproken een aardig boekwerk doorgenomen hebben voordat je begint. Waarschijnlijk ben je aan het spel een hele dag kwijt.
Het lastige aan een megagame is, is dat iedere scheidsrechter kennis van zaken moet hebben én sociaal capabel moet zijn. Is een scheidsrechter dat niet, dan kunnen grote delen van het spel in het water vallen. En het is al lastig voor een organisatie om genoeg scheidsrechters te vinden (mensen spelen het spel toch liever dan dat ze het begeleiden). Toch raden wij aan om een keer mee te doen. Het is een chaotische, maar intens sociale ervaring.
Comments